E-coaching bij stress door niet vervulde kinderwens
Vruchtbaarheid is niet vanzelfsprekend…. In deze week van de vruchtbaarheid vertel ik je een persoonlijk verhaal.
Zo’n 40 jaar geleden tijd was het heel gewoon dat mensen om ons heen vertelden: wij nemen een kind. En toen onze tijd daarvoor rijp was dachten wij dat ook.
Iedereen om ons heen raakte zwanger, de een wat sneller dan de ander, maar allemaal spontaan. Na een tijdje begon dat bij ons te knagen en stapten we in de medische molen.
We vertelden het tegen niemand, we hielden het geheim totdat het niet anders meer kon. Vanwege een behandeling op uur en tijd moesten we afspraken afzeggen. Toen we hoorden dat ook vrienden in een fertiliteitstraject zaten, wisselden we vooral anekdotische ervaringen uit en lachten de emotie weg.
Als ik nu op die tijd terugkijk, dan gaven we wel regelmatig een technisch verslag over de stand van zaken. Niemand vroeg wat dit voor ons betekende en hoe wij ons daarbij voelden.
We gingen ‘vrolijk’ bij iedereen op kraamvisite, hielden baby’s vast en hoorden alle trotse verhalen aan. Ik zocht een manier om met het verdriet om te gaan, maar kon alleen maar blokkeren. Sloot me eerst emotioneel af en later ook fysiek. De enige die ik wel in mijn wereld kon toelaten was mijn nichtje, want ik was gek op haar.
Ik ging afspraken afzeggen, bedacht smoesjes om niet naar het kinderfeestje te hoeven, verwijderde me van vriendinnen en stortte me op werken en een studie. Ik kon erg goed beredeneren dat ik niet meer in hun wereld paste, en zij niet meer in de mijne. Het heeft me zelfs vriendschappen gekost. Ook behandelaars vroegen niet naar emoties, er was geen aandacht voor psychische begeleiding. Stress en verdriet werden door mij vakkundig naar de achtergrond geschoven. Die opgelopen stress verdween ogenschijnlijk bij mijn eerste zwangerschap. Na het ongeloof kwam er ruimte voor blijdschap. Na haar geboorte zei iemand: zo, nu heb je eindelijk een doel in je leven. Waarschijnlijk goed bedoeld, maar het kwam keihard binnen. We lachten de opmerking weg…. Hadden we zonder kind geen doel gehad? Keek de wereld zo naar mensen zonder kinderen?
Uiteindelijk hebben we 2 gezonde kinderen mogen krijgen. Ik zeg altijd dat zij een gouden randje hebben. Hierdoor heb ik ook altijd de overtuiging gehad dat ik niet hoorde bij de groep van mensen met een niet-vervulde kinderwens.
Totdat ik een paar jaar geleden een opleiding deed in Verlies en Rouw, en mijn ervaring van destijds weer naar boven kwam. Ik kon nog steeds de pijn, het verdriet en het onbegrip voelen, ook al zijn de scherpe randjes al lang verdwenen.
Het mooie is dat er zich sindsdien mensen melden in mijn praktijk voor begeleiding. Zij zagen in dat de opgelopen stress in hun traject de hoop op een zwangerschap in de weg kon staan.
Veel gestelde vragen van cliënten zijn:
Hoe ga ik om met onzekerheid en verdriet?
Hoever ga ik in ons fertiliteitstraject?
Het is medisch onverklaarbaar dat er geen zwangerschap komt, wat nu?
Iedereen zegt dat ik blij moet zijn met ons kind, maar onze wens is om een groot gezin te hebben?
Anders omgaan met stress rust voor mij op een paar belangrijke pijlers: bewustwording, beweging, rust, voeding, sociale contacten en zingeving. In mijn begeleiding krijgen ze ruimschoots aandacht, zodat je op een andere manier leert omgaan met stress.
Je hoeft niet persé naar mijn praktijk te komen, de begeleiding kan ook via e-coaching. We schrijven in dit traject dan een paar keer per week met elkaar ( in een beveiligde online leeromgeving) en de oefeningen die je gaat doen stuur ik je toe. Af en toe kunnen we ook videobellen.
Er staat je niets in de weg om anders om te gaan met stress!